Her zaman yoluma çıkan her şeyi kendi başıma halledebileceğimi düşündüm - yanıldığım ortaya çıktı.
2004 yılının sonlarında, şimdiki kocam olan hayatımın aşkıyla tanıştım.O zamanlar ikimiz de evlilikten çıkıyorduk, her iki tarafta da çocuklar vardı.Yani, bunun basit olmayacağını biliyordum.Ama bunun ne kadar zor olacağına hazırlıklı değildim.
İngiltere'nin kırsal bir bölgesine taşınmıştık ve kırsal kesim tecrit ediyordu.Bunun arasında, Londra'daki arkadaşlarımı geride bırakmak ve kocamın acılı bir boşanma sürecinden geçen ailesiyle bir araya gelmekle baş etmekte zorlandım.Yavaş yavaş ağır bir depresyona girdim.
O zamanlar ruh sağlığı hakkında bir şey bilseydim, işaretleri yakalardım: kaygı, kontrol edilemeyen duygular, umutsuzluk.Çoğu zaman yalnız kalmak istediğimi fark ettim, gitgide daha fazla alkol içtim, panik atak geçirmeye başladım ve birçok sabah yataktan kalkmak herkülvari bir çaba gerektiriyormuş gibi hissettim.
Umudumu ve kapana kısılmışlık hissinin yanı sıra, yemek pişirmek, okumak ve müzik dinlemek gibi daha önce yapmaktan keyif aldığım şeylerdeki neşe duygumu da kaybetmiştim.
Hatta bir sabah intihara teşebbüs ettim - bu beni şok etti, çünkü daha önce intihar düşüncelerim yoktu.Sanki beynim bir andan diğerine aniden dönüyordu ve kendimi çamaşır odamın zemininde gözyaşları içinde bir Tylenol'ü birbiri ardına yutarken buldum.
Neyse ki kocam beni buldu ve hastaneye götürdü.
Şaşırtıcı bir şekilde bana depresyon teşhisi koymayan bir akıl sağlığı görevlisi tarafından görüldüm.İntihar girişimimi sadece evlilik sorunlarının bir sonucu olarak gören bir pratisyen hekime görünmemi önerdi.Onun tavsiyesi, ona birkaç ay vermek ve nasıl devam ettiğimi görmekti.
Buna şaşırdım.Daha sonra aklıma, İngiltere'nin kırsal kesiminde yaşayan ve siyahilerin çok az olduğu bir yerde bulunan bu doktorun hiçbirkültürel yeterlilikne de derin bir depresyon anlayışı.
Bu yüzden, dramayı en aza indirmeye ve acıyı kendime saklamaya çalışarak hayatıma devam ettim.Ama gitmedi.
Duygularım derin üzüntü ve öfke arasında gidip geldi.Bazen gözlerimi açık tutmak için uğraşıyordum.Konuşmak bile, kelimeleri söylemek için ağzımı oynatmak bile çoğu zaman çok fazla geliyordu.Her şey bunaltıcıydı ve bu konuda ne yapacağım hakkında hiçbir fikrim yoktu.
Sonunda bir arkadaşımın tavsiyesi üzerine bir terapist görmeye başladım, ama o noktada depresyon tüm hızıyla devam ediyordu.Birkaç hafta sonra başka bir duygusal dibe vurduktan sonra, aklıma gelen tek çözüm kocamdan ayrılmak istemekti.
Çocuklarımla bir otele yerleştim ve bütün gece ağladım.Sabah, yataktan çıkmak için fiziksel olarak hareket edemediğimi fark ettim ve bu beni korkuttu.Yardım için terapistime ulaştıktan sonra beni Londra'nın merkezindeki bir psikiyatri hastanesi olan Capio Nightingale Hastanesine götüren bir arkadaşımı aradım.
Hiç düşünmeden Londra'ya taşınmış, halkla ilişkilerde başarılı bir kariyer edinmiş, dünyayı dolaşmış ve görünüşte başkalarının hayalini kurduğu bir hayata sahip olmuştum.Ama ben oradaydım, hemşire beni kontrol ederken yatağın yanında oturuyordum, nasıl bu hale geldiğini merak ediyordum.
Hemşire daha sonra bana ilk başta garip olduğunu düşündüğüm bir soru sordu: Kendimi güvende hissettim mi?Holiday Inn'e ait gibi görünen temiz, steril bir odadaydım.Tabii ki kendimi güvende hissettim!
Ama sonra aklıma geldinasılgüvenli aslında hissettim ve ne istediğini anladım.Bu insanlar sadece bana yardım etmek ve benimle ilgilenmek amacıyla buradaydılar.İşte o zaman jeton düştü.
Hayatım, artık gezinemeyeceğim veya tahammül edemediğim, sürekli olarak duygusal olarak dengesiz bir dünya haline gelmişti.Geriye dönüp baktığımda, kocamla ilk evlendiğimde yaşadığım aile dinamiklerinin çoğunun çocukluğumdan kalma travmaları ve henüz ele almadığım sağlıksız aile dinamiklerini tetiklediğine inanıyorum.
Mesajınız 20-3.000 karakter arasında olmalıdır!
